تمام اصول  طراحی معماری پایدار باید در یک پروسه کامل – که منجر به ساخته شدن محیط زیست سالم می شود- تجسم یابد

تعریف معماری پایدار یا معماری سبز

تعریف معماری «پایدار» یا «سبز» گرم شدن کره زمین، نازک شدن لایه ازن به علت استفاده از انواع آلاینده ها، افزایش آلودگی محیط زیست و انقراض گونه های زیستی، باعث شده است تا ضرورت توجه به مسائل زیست محیطی بیشتر گردد.

در این میان توسعه به عنوان یکی از بزرگترین عوامل تغییر محیط زیست و در نتیجه آن، ساخت و ساز به عنوان یک صنعت بزرگ که طبق آمار ۵۰درصد ذخائر سوختی را صرف می کند، باعث تخریب زمین های کشاورزی، فرسایش خاک، آلودگی محیط زیست و به مخاطره انداختن سلامتی و بهداشت مردم است و بر بحران انرژی دامن می زند. بحران افزایش آلودگی محیط زیست در اواسط دهه ، ۱۹۷۰سبب تشکیل گروههای طرفدار و حامی محیط زیست گردید و مفهوم گسترده ای تحت عنوان «پایداری» پیگیری شد.

ریشه معماری پایدار

اصطلاح «پایدار» (sustainable) برای نخستین بار در سال ۱۹۸۶توسط کمیته جهانی گسترش محیط زیست تحت عنوان «رویارویی با نیازهای عصر حاضر بدون به مخاطره انداختن منابع نسل آینده برای مقابله با نیازهایشان» مطرح گردید و هر روز بر ابعاد و دامنه آن افزوده می شود تا استراتژیهای مناسبی پیش روی جهانیان قرار گیرد.

در سال های اخیر مقالات متعددی در زمینه معماری سبز یا معماری پایدار و اصول آن ارائه شده و اهداف و مزایای آن مورد بررسی قرار گرفته که هدف کلی این طرح ها حفاظت از منابع انرژی با در نظر گرفتن شرایط و ویژگی های محل و کاربران ساختمان و جوامع و ... می باشد.

فرآیند پایدار یا سبز در زمینه معماری سابقه ای کهن دارد و مثال آن ،پی بردن انسان های غار نشین به استفاده از جهت و سمت مناسب غارها، از لحاظ دمای محیط می باشد و یا بررسی اصول معماری «استحکام ،زیبایی و فایده».

از دیدگاه ویترویوس، معمار سده های پیش از میلاد، که کماکان به عنوان شاخصه های کلی معماری پایدار یا سبز عنوان میشوند. هدف کلی معماری سبز یا پایدار، کاهش آسیب بر محیط و منابع انرژی و طبیعت است، یعنی ساختمانی که کمترین ناسازگاری و مغایرت را با محیط طبیعی پیرامون خود و در پهنه وسیع تر با منطقه و جهان دارد.

اجزای معماری پایدار

بنابراین معماری پایدار ترکیبی چند ارزشی در بر دارد: زیبایی شناسی، محیط، اجتماع، سیاست و به عبارتی طراحی و ساختمان سازی هماهنگ با محیط. یک معمار خوب بایستی چند فاکتور را در نظر بگیرد: مقاومت، پایداری و طول عمر بنا، و مصالح مناسب. مفهوم تمام اصول معماری «پایدار» یا «سبز» باید در یک فرآیند کامل که منجر به ساخته شدن محیط زیست سالم می شود، تجسم یابد.

واژه سبز امروزه از بحث معماری فراتر رفته و در تمام کشور های توسعه یافته به یک حزب قدرتمند سیاسی بدل گشته است از این رو با به کار گرفتن قدرت سیاسی سبزها در زمینه های متعددی امکان تصمیم سازی و تصمیم گیر پیدا کرده اند که در این مقاله صرفا به تاثیر آن بر معماری می پردازیم.

به کار گرفتن متریال و مصالحی که تجزیه پذیر باشد و آسیبی به طبیعت نزند یکی از این دست آورد هاست به عنوان نمونه گونه ای که از پوشش های کف و دیوار و حتی سقف با استفاده از خاک تولید شده که جایگزین کفپوش های چوبی و پلاستیکی و کاغذ های دیواری و حتی رنگ آمیزی شده است.

نکته دیگر وضع قوانین معماری سبز در تعیین محدوده ها و اراضی شهری و طبیعت بکر است مانند جنگل زار ها بیشه زار ها حریم دریا و ساحل و..

با استفاده از معماری سبز که باعث دوام طبیعت و منابع طبیعی و متعاقب آن دوام و پایداری جهان میگردد که از این رو به آن معماری پایدار نیز می گویند بشر نسل آینده می تواند امیدوار باشد که با سرعت روز افزون تکنولوژی بتواند محیط پیرامونی خود را از خطر نیستی نجات دهد.